Dolina Mnikowska to urokliwa dolinka położona blisko Krakowa, malownicza, łagodna i rozłożysta ścieżka, żwawo płynący potok Sanka oraz ciekawe punkty na trasie. Dolina Mnikowska obejmuje obszar 20 ha i położony jest na Jurze Krakowsko Częstochowskiej, w pobliżu miejscowości Czułów oraz Mników, w gminie Liszki, zaledwie 20 km od centrum Krakowa. Jest to zrąb tektoniczny Grzbietu Teńczyńskiego, inaczej mówiąc geologicznego „garbu”, o skomplikowanej budowie i gęstym zalesieniu. Mników małopolska wieś jest dość stara, bo założona ponad 700 lat temu. Dnem doliny płynie potok Sanka, mający swoje źródło we wsi Frywałd, tworząc piękne meandry i małe kaskady. Potok ten jest bardzo czysty i posiada I klasę czystości, czyli w teorii nadaje się do celów spożywczych, choć uważałbym na picie jej bez przegotowania. Sanka ostatecznie po 18 km od źródła wpływa do lewego brzegu Wisły. Dolina Mnikowska to de facto wąwóz, miejscami głęboki na 80 metrów, który w pierwszej połowie charakteryzuje się bardzo spacerową rozłożystą ścieżką przecinającą polany, a w drugiej połowie przeradza się w węższy, bardziej terenowy trakt. Z brzegów wąwozu widać liczne formy krasowe, wychodnie skalne i ostańce wapienne, również w kształcie ciekawych iglic, tak charakterystycznych dla rejonu dolinek główną atrakcją jest ołtarz Matki Boskiej Skalskiej. Kilkumetrowe malowidło naskalne jest czymś wyjątkowym biorąc pod uwagę inne dolinki krakowskie. Tzw. Madonna Skalska powstała prawdopodobnie ku pokrzepieniu ukrywających się w tym miejscu powstańców styczniowych. Legenda głosi, że to ona wskazała im miejsce ukrycia się w miejscu zwanym obecnie „Cyrk”. Autorem jest taternik Walery Radzikowski, który w 1863 roku namalował opisywany wizerunek.Faktem jest, że miejsce to stało się po upadku powstania tajnym ośrodkiem modlitw za ojczyznę, oficjalnie zakazanych przez zaborcę. Wizerunek jaki można obecnie podziwiać, jest już kolejną wersją, po tym jak próbowano zamalowywać i odnawiać oryginał. W okresie letnim odbywają się tutaj msze święte,istnieje również droga krzyżowa. Miejsce to było odwiedzane przez Jana Pawła II. Warto również wspomnieć o Jaskini nad Matką Boską, która stała się przyczyną fałszerstwa archeologicznego, kiedy to zatrudnieni miejscowi robotnicy w II połowie XIX wieku, samodzielnie „rzeźbiąc” pradawne figurki skutecznie przekonali archeologa Gotfryda Ossowskiegio do ich autentyczności. Ten, nieświadomy płacił im za każde znalezisko, następnie datował „artefakty” na Neolit i wystawił się na pośmiewisko w środowisku naukowym. Natknięcie się na dzikie zwierzę w Dolinie Mnikowskiej nie jest łatwe. Jeśli już to może przelecieć nam nad głową nietoperz z jednej z 10 jaskiń, jakie są usytuowane w tym rejonie. Z roślin spotkać tu możemy oczywiście drzewa składające się z takich gatunków, jak grąd, klon, olcha czy brzoza, sporo też leszczyny. Dolina wiosną i latem jest ukwiecona dzięki zawilcom czy fiołkom.

Rezerwat Zimny Dół W rezerwacie do największych atrakcji należą przede wszystkim formację skalne składające się z ostańców, wychodni skalnych, które tworzą obszar zwany „labiryntem”. W rzeczywistości, są to po prostu bardzo gęsto rozsiane masywne skały wapienne. Dodatkowo rezerwat ten może poszczycić się niezwykle dorodnymi okazami Bluszczu pospolitego, który pnie się po masywach wapiennych w nieskończonych rozgałęzieniach, mając u podstawy pień grubości ludzkiego uda. Na terenie Zimnego Dołu, znajduje się jedyne w Małopolsce wywierzysko znajdujące się w jaskini.

Wycieczka ma charakter poznawczy i jest dla dzieci żeby mogły odkrywać uroki przyrody tak niedaleko od miasta.

Czas trwania 4- 6 godzin

W cenie: autokar, przewodnik-animator

Cena na zapytanie.

Boroniówka położona jest u podnóża skał Cichych nad potokiem Prądnik . Domniemane istnienie młyna w tym miejscu przypada na wiek XV. Istniejący dziś zespół z budynkami mieszkalnymi i gospodarczymi pochodzi z 1850 roku. Jest to najstarszy i najcenniejszy zespół młynarski w Dolinie Prądnika, a zarazem interesujący przykład drewnianej architektury przemysłowej – jeden z niewielu zachowanych tego typu obiektów na całej Jurze . Zabytkowy młyn i tartak przez lata popadał w ruinę i był nieczynny, od maja 2015 znów działa napędzany wodą Prądnika i zaprasza do zwiedzania w niecodzienną podróż w przeszłość.

Zwiedzanie obiektu z warsztatami dla zorganizowanych grup szkolnych.

• zwiedzanie obiektu + warsztaty kulinarne: ciasteczkowe

• zwiedzanie obiektu + warsztaty kulinarne: pierogowe

• zwiedzanie obiektu + warsztaty kulinarne: ciasteczkowe + pierogowe

• zwiedzanie obiektu + warsztaty kulinarne z wyrobu chałki

• dodatkowo do powyższych opcji można zamówić ognisko z kiełbasą i dodatkami

Cena i terminy na zapytanie Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Cena obejmuje:

bilety na wybrany wariant zwiedzania,

pilot-przewodnik,

autokar

opłaty drogowe i parkingowe

Puszcza Niepołomicka     W programie edukacja i zabawa z cyklu poznaj las i jego mieszkańców  oraz zapoznaj się z pracą leśników.

Jest to kompleks leśny znajdujący się w zachodniej części Kotliny Sandomierskiej, ok. 20 km na wschód od Krakowa. Zajmuje teren położony w widłach Wisły i Raby. Składa się z kilku oddzielnych kompleksów, niegdyś stanowiących jedną całość. Puszcza była jednym z ulubionych miejsc polowań polskich władców. Polowali w niej: Kazimierz Wielki, Władysław Jagiełło, Zygmunt I Stary, wraz z królową Boną, Zygmunt II August, Stefan Batory, Jan III Sobieski, August II Mocny. Jedne z najgłośniejszych łowów w puszczy niepołomickiej zorganizowano na polecenie Augusta II Mocnego. W czasie polowania w ciągu 3 dni król upolował: 3 łosie, 17 jeleni, 33 dziki, 85 saren, 13 wilków oraz mnóstwo lisów i zajęcy!

Ścieżka edukacyjna zaczyna się na specjalnym parkingu, około 1 km na południe od centrum Niepołomic. Trasa o długości 3,5 km, biegnie do Staniątek i Kozich Górek. Prowadzi przez teren o zróżnicowanym ukształtowaniu. Dziesięć punktów przystankowych, wyposażonych w tablice informacyjne, pozwala na zapoznanie się z życiem lasu, historią tego rejonu oraz z pracą leśników. Najgrubsza dziko żyjąca zwierzyna to obecnie jelenie, łosie, dziki, sarny, lisy, borsuki i jenoty. Oczywiście, są też żubry, ale to zamknięta hodowla zachowawcza, nieudostępniana do zwiedzania. Na terenie obszaru Natura 2000 Puszcza Niepołomicka stwierdzono występowanie 187 gatunków ptaków. Spotkać tu można orła przedniego, żurawie, orlika krzykliwego i grubodziobego, gadożery, rarogi, błotniaki, kabuzy i bociana czarnego.

 Izba Leśna - muzeum przyrodniczo-leśne, w którym prowadzone są różnorodne zajęcia edukacyjne: Praca leśnika (Zrównoważona gospodarka leśna, Lasów w Polsce przybywa); Funkcje lasu; Warstwy lasu; Mieszkańcy/zwierzęta naszych lasów; Drewno- surowiec doskonały; Budowa warstwowa lasu; Od nasionka do drzewa; Leśnik gospodarzem lasu; Od drzewa do drewna - niezwykła przemiana; Człowiek i las- moje decyzje wpływają na przyrodę; Drzewa naszych lasów; Najmniejsi mieszkańcy lasów- zajęcia o owadach; Rok w lesie- cztery pory roku; Jak nie zgubić się w lesie- nauka orientacji w terenie; Martwe drewno w lesie; Leśny Kompleks Promocyjny Puszcza Niepołomicka - Zasady prowadzenia gospodarki leśnej;

Dodatkowo możemy zaproponować:

zwiedzanie zamku, obserwatorium, warsztaty piernikowe, tworzenie mydełek, tworzenie zawieszek, ognisko + zielony lub biały kulig.

Ceny i terminy na zapytanie  

W cenie:

lekcje edukacyjne sponsorowane (gratis)

wstępy do wybranej opcji

przewodnik-pilot

autokar LUX

opłaty drogowe, parkingi

Bieszczady to wyjątkowe, niezwykle rozległe góry. Oferują one całą paletę górskich wędrówek, w trakcie których każdy znajdzie coś dla siebie. Są tu zatem długiem, lesiste trakty niekończącymi się graniami, są ostre podejścia czy ścieżki biegnące bezdrzewnymi połoninami, gdzie szczególnie latem niemiłosiernie pali słońce. Naprawdę trudno jest powiedzieć, które bieszczadzkie szlaki zasługują na miano najpiękniejszych, najciekawszych czy najbardziej godnych polecenia. Wybór zależeć będzie od wielu osobistych preferencji turysty. Gniazdo Tarnicy słynne jest z kilku powodów. To właśnie w tym masywie znajduje się należący do korony gór polskich najwyższy szczyt polskich Bieszczadów – Tarnica. To tu znajduje się także kilka innych strzelistych, trudnych do zdobycia szczytów jak Krzemień, Halicz, czy Rozsypaniec. To tu znajduje się tak bardzo lubiane przez turystów Bukowe Berdo. Stąd także roztacza się wspaniały widok sięgający daleko wgłąb Ukrainy. Widać stąd jak na dłoni również najwyższy szczyt całych Bieszczadów Pikuj.

Gniazdo Tarnicy, w odróżnieniu od Połoniny Wetlińskiej czy Caryńskiej, charakteryzuje o wiele bardziej rozbudowany masyw. Jest silnie rozczłonkowany i podzielony na kilka biegnących w różnych kierunkach grani. Stąd też nie dziwi duża ilość możliwości zdobycia masywu. Tutejsze szlaki to:

żółty na Bukowe Berdo z Mucznego

• niebieski na Bukowe Berdo z Widełek

• czerwony na Szeroki Wierch z Ustrzyk Górnych

• niebieski z Wołosatego na przełęcz pod Tarnicą

• czerwony z Wołosatego na Przełęcz Bukowską

Wszystkie one cechują się znaczącymi długościami. Wędrówki w tym masywie najlepiej będzie planować latem gdy dzień jest długi. Nie powinniśmy wszak się dziwić jeśli spędzimy tu w drodze 6-8 godzin. Gniazdo Tarnicy oferuje niezwykle urozmaicone bieszczadzkie szlaki:strome, kamieniste podejścia i zejścia na łeb, na szyję, długie granie i spokojne trawersy szczytów, piękne, gęste lasy bukowe, odsłonięte połoniny, na których niemiłosiernie pali słońce, czy zarośla skarłowaciałych drzewek. Obszerny masyw daje możliwość różnego łączenia szlaków – można tu wracać wielokrotnie, a za każdym razem iść trochę inną drogą.

Połonina Caryńska to piękny masyw wyróżniający się strzelistą sylwetką. Słynie on ze swojego centralnego położenia pośród największych i najbardziej majestatycznych bieszczadzkich masywów. Roztacza się stąd w związku z tym oszałamiająca panorama w promieniu 360 stopni, na podstawie której można by się uczyć topografii tego regionu.  Połonina ta słynie również z bardzo stromych podejść, jest także często wybierana jako miejsce do obserwacji wschodów czy zachodów słońca. Można ją zdobyć wędrując jednym z czterech szlaków:

• czerwonym z Berehów Górnych

• zielonym z Przełęczy Wyżniańskiej

• czerwonym z Ustrzyk Górnych

• zielonym z Przysłupu Caryńskiego

Północne stoki Połoniny Caryńskiej, podobnie jak Wetlińskiej, są nieco mniej strome, jednak tutejsza rzeźba terenu jest zdecydowanie mniej urozmaicona niż w przypadku poprzednio opisywanego masywu. Zbocza południowe cechuje znaczne nachylenie. Zdobycie Połoniny Caryńskiej właściwie z którejkolwiek strony wymaga nie lada wysiłku. Męcząca stromizna i znacząca długość szlaków dają się tutaj naprawdę we znaki. Wynagrodzeniem są przepiękne widoki we wszystkich kierunkach, z których słynie „Caryca”. Tutaj również niezapomnianych wrażeń dostarcza przejście całego grzbietu masywu. Połoninie Caryńskiej dodatkowego uroku dodają leżące u jej północnych zboczy tereny dawnej wsi o nazwie Caryńskiej. Długa i szeroka dolina umościła się wygodnie wzdłuż całego masywu Połoniny. To właśnie w niej wzdłuż płynącego dnem doliny potoku przez stulecia tętniło życie jednej z setek unicestwionych po II wojnie światowej bojkowskich wsi. Dziś pozostały po niej tylko wyraźnie jeszcze widoczne ale z wolna zarastające pola. W jednej z tutejszych kęp drzew drzemie też opuszczone cerkwisko oraz kilka chylących się ku upadkowi zapomnianych krzyży.

Połonina Wetlińska z niemal legendarnym schroniskiem, tzw. Chatką Puchatka, jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych masywów, bieszczadzkich szlaków oraz celów tutejszych pieszych wędrówek. Pojawia się na niezliczonych pocztówkach czy w kalendarzach, jej zdjęcia zalewają internet. Nic w tym dziwnego – jest to wszak miejsce wyjątkowe. Połonina Wetlińska rozpoczyna całe pasmo podobnych sobie masywów leżących na wschód od niej. Wszystkie charakteryzuje taki sam, wyjątkowy i niemożliwy do odnalezienia gdzie indziej w Polsce układ roślinności. Zbocza porasta gęsty, wiekowy las ze znaczą przewagą buków. W partiach szczytowych dominują bezdrzewne połoniny. Co charakterystyczne granica pomiędzy lasem, a połoniną jest bardzo gwałtowna – łączy je jedynie zwykle wąski pas karłowatych drzewek. Brak tutaj tak dobrze znanej chociażby z Tatr kosodrzewiny. Północne stoki Połoniny Wetlińskiej cechują się o wiele bardziej urozmaiconą budową. Są one poprzecinane siecią dolinek i szczytów. Południowe zbocza masywu są o wiele bardziej strome, a u ich podnóża w dolinach wygodnie rozłożyły się miejscowości turystyczne takie jak Wetlina czy Smerek. Połoninę można zdobyć na kilka sposobów. Prowadzi tutaj kilka szlaków:

czarny przez Krysową

• czerwony ze Smereka

• czerwony z Berehów Górnych

• żółty z Wetliny

• żółty z Suchych Rzek

• żółty z Przełęczy Wyżnia

oraz granią Połoniny Wetlińskiej biegnie szlak czerwony.

Najbardziej popularnym celem wędrówek jest tutaj znajdująca się na wschodnim skraju Połoniny Chatka Puchatka, czyli niemal mityczne bieszczadzkie schronisko. Najkrótsza droga do tego miejsca to szlak żółty z Przełęczy Wyżnia i czerwony z Berehów Górnych. Fakt ten sprawia, że te dwa bieszczadzkie szlaki są chyba najbardziej uczęszczanymi. Również bardzo popularny jest szlak żółty z Wetliny. Tu powód jest bardzo prozaiczny – Wetlina to przecież jedno z najbardziej znanych bieszczadzkich miejsc noclegowych. Kto pragnie odrobiny ciszy i spokoju podczas górskiej wędrówki ten powinien rozważyć zdobycie Połoniny Wetlińskiej szlakiem żółtym z Suchych Rzek, czy czarnym przez Krysową. To właśnie na nich turystów będzie najmniej. Szlak czerwony ze Smereka jest również dość mocno uczęszczany. Wynika to zapewne z olbrzymiej atrakcyjności samego szczytu o tej samej nazwie, z którego roztacza się wspaniały widok. Największym rarytasem jest jednak w tej okolicy sama wędrówka grzbietem Połoniny Wetlińskiej. Szlak ten jest niezwykle urozmaicony. Mimo położenia na zdawałoby się płaskiej grani masywu raz opada mocno w dół, raz pnie się ostro pod górę. Prowadzi momentami przez gęste zarośla (Szare Berdo), innym razem przez skaliste fragmenty rodem z Tatr (Osadzki Wierch). Z każdym danym krokiem odsłania się przed nami coraz to wspanialszy widok urzekający niezależnie od kierunku, w którym spoglądamy. Punktem kulminacyjnym każdej wyprawy są tu odwiedziny w Chatce Puchatka. Chętni mogą poczekać tutaj na zachód słońca lub wspiąć się tutaj tuż przed jego wschodem.

Cena imprezy od 280 zł/os     (Szlaki do wyboru po uzgodnieniu z przewodnikiem)

w cenie: autokar na 3 dni, 2 noclegi, przewodnik na 3 dni,